Ο Γιάννης Θεοφάνους είναι μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες που έχει βγάλει η χώρα μας στις πολεμικές τέχνες. Από τον πρώτο του Full Contact αγώνα στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μέχρι και τις διεθνείς επιτυχίων των μαχητών του, ο Θεοφάνους έχει βιώσει όλες τις πτυχές των μαχητικών αθλημάτων.
Μέσα από το Fight Club μοιράζεται αυτές τις εμπειρίες με μαθητές που έχουν τη διάθεση και την πείνα να κάνουν ό,τι και αυτός: να αφιερώσουν τη ζωή τους στα μαχητικά.
Ο Γιάννης Θεοφάνους μίλησε για όλα αυτά στο Fitshop Blog…
- Πού βρίσκουμε σε αυτή τη φάση τον κόουτς Θεοφάνους;
Η σχολή μου είναι η πρώτη προτεραιότητα. Να βγάλουμε τα προς το ζην και να ετοιμάσουμε τους επόμενους πρωταθλητές.
- Ποια ήταν η αφορμή της ενασχόλησής σου με τις πολεμικές τέχνες;
Από μικρός ήθελα να κάνω καράτε, αλλά οι γονείς μου δεν με άφηναν γιατί φοβούνταν ότι θα παίζω ξύλο έξω και θα χτυπάω. Στα 15 πήγα μόνος μου στη σχολή που ήταν δίπλα από το σπίτι Taek Soo Do του Δώρου Μουρατίδη και του Κώστα Τζώτζου. Ξεκίνησα με Taek Soo Do για μικρό χρονικό διάστημα, αλλά καπάκι μετά από λίγους μήνες αφού είδα ότι υπήρχε τμήμα Kick Boxing εκεί μέσα και με γοήτευσε το γάντι το πυγμαχικό, πήρα την απόφαση να αλλάξω και να γίνω Kick Boxer. Ενώ δεν ήμουν τρελαμένος τότε γι’ αυτό που έκανα, πήγαινα γιατί κάτι με τραβούσε μέσα μου. Ένας άλλος μαθητής ήταν που με κράτησε εκεί και θεωρώ ότι ο αυτός ήταν υπεύθυνος για να συνεχίσω μετά στη ζωή μου. Κάποια στιγμή σταμάτησα, πήγα φαντάρος, δούλεψα και όταν γύρισα από φαντάρος ένας άλλος φίλος και “σειρά” στο στρατό με έπρηξε να του δείξω κινήσεις kick boxing. Τελικά όταν απολυθήκαμε με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: “θα πάμε στον δάσκαλό σου να συνεχίσουμε kick boxing;”
Ενώ δεν είχα πλάνα γι’ αυτό, πήγαμε να βρούμε τον Μουρατίδη, δεν τον βρήκαμε. Τελικά ήρθε ο Δημήτρης ο Δημητρίου -σαν πρώτη φορά δάσκαλος- πήγε να διδάξει εκεί. Τον είχε στείλει ο Μάλλιος. Ήμασταν οι πρώτοι του δύο μαθητές. Εγώ συνέχισαν πολύ δυνατά, γιατί μου έδωσε πολλές γνώσεις. Μου έδωσε κίνητρο και σκοπό μετά το στρατό. Έτσι πολύ γρήγορα έπαιξα τον πρώτο μου αγώνα, πήγε πολύ καλά και αυτό ο αγώνας μου φόρεσε το κοστούμι του να γίνω πρωταθλητής. Ουσιαστικά έτσι πέτυχε αυτό που δεν είχα ποτέ έως τότε στο μυαλό μου: να παίζω αγώνες kick boxing.
- Προπονητής ή αθλητής; Τι σε εκφράζει καλύτερα;
Ο αθλητισμός είναι ωραίος γιατί βελτιώνει την προσωπικότητα, φτιάχνει το κορμί, σου ρυθμίζεις τις ορμόνες. Σε βάζει σε μια ισορροπία. Η διδασκαλία προέκυψε παράλληλα με τον πρωταθλητισμό. Είχα σχολή δική μου ήδη όταν αγωνιζόμουν, από τα 26 μου. Μέχρι τώρα δηλαδή που είμαι 50, έχω 24 χρόνια τη σχολή μου. Ξεκίνησα στο πρώτο γυμναστήριο που χρειαζόταν προπονητή, όπως όλοι ξεκινούν. Δοκιμάστηκα εκεί, είδα ότι έχω μεταδοτικότητα και πολύ γρήγορα είχα μεγάλο fan club σαν δάσκαλος. Κατάλαβα γρήγορα ότι μου πάει αυτό. Λειτουργώ σαν πρότυπο για τους μαθητές, γιατί ήμουν αθλητής σοβαρός, αλλά τον τρόπο για να τους προσεγγίσω. Έτσι αποφάσισα να κάνω ‘ζεστά’ αυτή τη δουλειά.
Μου αρέσει συνεπώς να είμαι αθλητής ακόμα και τώρα, αλλά το μικρόβιο του προπονητή, το να πλάσεις κάποιος για να ξεπεράσει εσένα, είναι σπουδαίο πράγμα. Είναι σπουδαίο να εμπνέεις κόσμο σαν προπονητής. Να σμιλεύεις τον αθλητή και να τον κάνεις από μία όμορφη πέτρα, ένα πολύ όμορφο γλυπτό.
- Έχεις κατακτήσει πολλούς τίτλους, σε διάφορες διοργανώσεις. Ποια είναι η στιγμή της αθλητικής και ποια της προπονητικής σου καριέρας που ξεχωρίζεις περισσότερο;
Οι τελευταίοι μου αγώνες σίγουρα. Η τελευταία χρονιά που έπαιξα εγώ ήταν το 2003. Έπαιξα 15 ή 16 αγώνες με ισάριθμες νίκες σε μια χρονιά. Έπαιξα σε Παγκόσμιο, Πανελλήνιο και τα πήρα, έπαιξα στο ελληνικό Κ1 4άδα και το πήρα, ακόμα στο προολυμπιακό τουρνουά πυγμαχίας πήγα καλά, αν και δεν συνέχισα. Κέρδισε ο Κλαδούχας τότε αυτό το τουρνουά και πήγε στην Ολυμπιάδα. Εγώ δεν ήμουν βέβαια πυγμάχος, ήμουν kickboxer, αλλά τα έβαζα με όλους. Η χρονιά, λοιπόν, του 2003 ήταν η καλύτερη για μένα, που με καθιέρωσε στα μεγαλύτερα ονόματα που έχουν περάσει από το ελληνικό kickboxing.
Ως προπονητής και μόνο που βρεθήκαμε στο ιαπωνικό Κ1 και πήραμε τη ζώνη από μία τρομερή αθλήτρια νομίζω ήταν μεγάλη επιτυχία για το ελληνικό kickboxing και για μένα ως προπονητής, αλλά και φυσικά της Αντωνίας που κατάφερε αυτόν τον άθλο.
- Αντωνία Πρίφτη και Δήμητρα Αγαθαγγελίδου: Πες δύο λόγια για κάθε μία από τις αθλήτριές σου που πλέον θα βρίσκονται στην ομάδα αθλητών που στηρίζει το Fitshop.
Είναι δύο φοβερές αθλήτριες αμφότερες. Έχω δουλέψει πάρα πολύ μαζί τους για να φτάσω σε αυτό το επίπεδο. Εννοείται αυτό ισχύει και για τις ίδιες, έχουν αφιερώσει άπειρες ώρες δουλειάς και προσύλωσης. Αλλά άλλες τόσες ώρες έχω δώσει κι εγώ.
Η Αντωνία είναι μία φοβερής κλάσης αθλήτρια με εγωισμό και θέληση για τη νίκη. Η Δήμητρα έχει τρομερή αθλητικότητα, γυμνάζεται πολύ επαγγελματικά και είναι focused σε αυτό που κάνει. Είναι σπάνιο να το βρεις αυτό από έναν αθλητή, να προπονείται καθημερινά 8-10 ώρες και να έχει πάντα έναν στόχο να πετύχει. Προσπαθεί να ξεπεράσει ακόμα και τα στοιχεία που έχει: πχ. είναι λίγα κιλά, δεν είναι πολύ ψηλή είναι δύσκολο να παίζει στα ίδια κιλά με πανύψηλες αθλήτριες. Κι όμως, δεν το βάζει κάτω και προσπαθεί να γίνει καλύτερη μέσω της δουλειάς. Η δουλειά και η προσήλωση είναι κλειδί για να πετύχουν τους στόχους τους.
- Υπάρχει ταλέντο στην Ελλάδα στις πολεμικές τέχνες;
Φυσικά και υπάρχει. Διαθέτουμε μονάδες που είναι κορυφαίοι και μπορούν να φτάσουν ακόμα πιο ψηλά με τις ανάλογες προπονητικές οδηγίες, αλλά και τη δική τους πειθαρχία στην εκγύμναση. Όταν γίνουν ακόμα λίγο περισσότερο ώριμοι στην διδασκαλία, αλλά και στην προπόνηση, πιστεύω ότι οι Έλληνες θα διαπρέψουν σε όλες τις διοργανώσεις στο εξωτερικό. Για να γίνει αυτό όμως, πρέπει να γίνονται συνέχεια αγώνες και να συμμετέχουν τα παιδιά σε αγώνες, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό.
Χωρίς να μας σταματούν οι ομοσπονδίες και οι παράγοντες, οι οποίοι θέλουν να κρατούν το “καρπούζι και το μαχαίρι”. Οι αθλητές πρέπει να συλλέγουν εμπειρίες και όχι να περιμένουν μία φορά κάθε χρόνο το πανελλήνιο πρωτάθλημα kickboxing ή Muay Thai.
- Τι σημαίνει για σένα να συμμετέχουν αθλητές και αθλήτριές σου στην “Ολυμπιάδα” του kickboxing, to K-1 Japan;
Οι αθλητές μου χρόνια συμμετέχουν σε μεγάλες διοργανώσεις στο εξωτερικό, με διακρίσεις. Το Κ1 όμως μας έχει στιγματίσει, από τότε που το παρακολουθούσαμε ως πιτσιρικάδες και αργότερα ως προπονητές και βλέπαμε τον Ζαμπίδη να συμμετέχει και να διαπρέπει. Μας έδινε κίνητρο να προχωρήσουμε και υπερηφάνια σαν Έλληνες αθλητές – προπονητές.
Είχα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού ότι το μεγαλύτερο όνειρό μου είναι να παίξω σε μια Ολυμπιάδα πυγμαχικά, kickboxing ή Muay Thai εάν ποτέ μπουν τα αθλήματα αυτά σε μια Ολυμπιάδα. Το να συμμετέχουμε σε αυτό το τεράστιο event που έχει στιγματίσει ένα στιλ ολόκληρο είναι από μόνο του τεράστια υπόθεση.
- Ποια είναι η επόμενη μεγάλη πρόκληση για τον κόουτς Θεοφάνους;
Αυτό το επίπεδο που έχουμε, να καταφέρουμε να το εξελίξουμε. Να φτάσουμε στο One ή ακόμα και στο UFC. Σαν προπονητής πάντα σκέφτομαι πώς θα βγάλω τους καλύτερους προπονητές, ώστε να παίζουν σε μεγάλες διοργανώσεις.
Φυσικά προσωπικά θέλω να μεγαλώσω και το Fight Club, να διοργανώσουμε το δικό μας κύπελλο. Ήδη έχουν ανοίξει πολλές σχολές Fight Club από μαθητές μου από την Ελλάδα και αυτός είναι ο τρόπος μου να αφήσω το στίγμα μου στον ελληνικό μαχητικό κόσμο.
