Ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου, προπονητής του πρώτου Έλληνα μαχητή που βγαίνει νικητής από το κλουβί του UFC Ανδρέα Μιχαηλίδη, μίλησε στο Fitshop.gr για τον αντίκτυπο, το χτίσιμο της επιτυχίας και το επίπεδο του εγχώριου MMA.
Συνέντευξη στον Άγγελο Ρουχωτά
Το κλουβί του UFC είναι σκληρό, αλλά και δίκαιο. Είναι μια διοργάνωση που έχει καταφέρει να βάλει τις πολεμικές τέχνες στο mainstream των αθλημάτων, ακριβώς επειδή προσφέρει θέαμα σε συνδυασμό με την τεχνική, την αφοσίωση και το ταλέντο που απαιτούν τα μαχητικά σπορ. Στις MMA οι περισσότερες τεχνικές είναι αποδεκτές, όπως και οι αθλητές απ’ όλα τα μέρη του πλανήτη. Αρκεί να αποδείξουν πως μπορούν να σταθούν στο υψηλότερο, στο παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό δηλαδή που έκανε ο Ανδρέας Μιχαηλίδης, νικώντας τον KB Bhullar στις 2 Μαΐου.
Ήταν το δεύτερό του ματς στο κορυφαίο promotion του κόσμου και η πρώτη νίκη που παίρνει Έλληνας μαχητής σε αυτό. Μια επιτυχία που ήταν… in the making χρόνια, από το 2009 περίπου που οι δρόμοι του έσμιξαν με τον προπονητή του, τον Δημήτρη “Μόχου” Παπακωνσταντίνου.
Ο Παπακωνσταντίνου έχει συμβάλει κάθε εκατοστό στο χτίσιμο του κορυφαίου MMAer, που έβαλε στο χάρτη του αθλήματος την Ελλάδα. Πρωτοπόρος για τα μαχητικά σπορ στη χώρα μας, είναι αυτός που ηγείται του αμιγώς ελληνικού προπονητικού τιμ που ήταν στην γωνία του Μιχαηλίδη στο Λας Βέγκας.
Ο “Μόχου” δεν μάσησε, βάζοντας τον αθλητή του στο επίπεδο του Ζαμπίδη, τόνισε πως το ταβάνι του φτάνει μέχρι και το top20 του κόσμου και στηλίτευσε τον επαγγελματισμό που (δεν) υπάρχει στις εγχώριες μεικτές πολεμικές τέχνες.
Ζώντας το όνειρο του UFC
Πώς έζησες αυτή την εμπειρία στην κορυφαία διοργάνωση MMA;
“Επειδή είχα πάρει πολύ μεγάλη γεύση από το πρώτο παιχνίδι, όταν πήγα ήξερα τι να περιμένω. Είναι η πρώτη φορά σε αυτό που κάνω τα τελευταία 16 χρόνια που είμαι στο MMA, τα δέκα που κάνουμε επαγγελματικές διοργανώσεις που ένιωσε πως αυτό το δύσκολο μονοπάτι έχει νόημα. Στο UFC καταλαβαίνεις για ποιο λόγο αφιερώνεις τη ζωή σου σε αυτό το κομμάτι. Είναι τόσο ισχυρή διοργάνωση, ασύλληπτα οργανωμένη. Έχω παίξει Bellator, σε promotion σε Πολωνία, Σουηδία, Αγγλία, Ρωσία, αλλά δεν υπάρχει τίποτα σαν κι αυτό. Από άποψη τεχνογνωσίας, εγκαταστάσεων είναι αιώνες μπροστά. Υπάρχει ένα τμήμα για την κάθε ανάγκη του αθλητή. Από τη διατροφή, μέχρι το μάρκετινγκ”.
Υπήρχε άγχος στο team μετά την ήττα του στο ντεμπούτο από τον Bukauskas. Ήταν make or break η κατάσταση για την παρουσία του στο UFC;
“Το πρώτο ματς δεν το θεωρώ καν ήττα. Ήταν εξαιρετικά περίεργη σαν ήττα. Τον πρώτο γύρο τον είχε κερδίσει ο Ανδρέας. Θεωρώ ό,τι θα κέρδιζε. Είχα δει τη ζημιά που είχε γίνει. Είδα τον αντίπαλό του την επόμενη μέρα και δεν μπορούσε να περπατήσει καλά, καλά. Ξέρω ό,τι είχε δεχθεί τόσα χτυπήματα στο καλάμι που στην αρχή του τρίτου γύρου δεν θα περπατούσε. Πριν τελειώσει ο γύρος του είπα ‘κερδίσαμε’. Ήμουν σίγουρος. Μετά συνέβη αυτό το περίεργο (σ.σ. άνοιξε η πόρτα του κλουβιού και ο διαιτητής διέκοψε τη μάχη). Κατ’ εμέ οι αγκώνες ήταν εξαιρετικά παράνομοι. Έφαγε καίρια και παράνομα χτυπήματα που άλλαξαν τη ροή του αγώνα. Πολλοί αθλητές ανέβασαν ό,τι είναι παράνομο, όπως και ο Ντάνα Γουάιτ. Ακόμα και οι εκφωνητές στο δεύτερο παιχνίδι ανέφεραν ό,τι ήταν περίεργο αυτό που συνέβη. Διαπίστωσα όμως πως ο Ανδρέας είναι σε αυτό το επίπεδο εύκολα.
Το απέδειξε στο δεύτερο παιχνίδι, όπου κοντρόλαρε το τέμπο για να διασφαλίσει τη νίκη. Μετά τον πρώτο γύρο του λέω ‘δεν είναι ανάγκη να σπάσεις τα χέρια σου για να τον βγάλεις νοκ άουτ’. Στο τρίτο γύρο η στρατηγική ήταν να κάνουμε συντήρηση ώστε να ξέρουμε πως θα κερδίσουμε με τη μίνιμουμ ζημιά. Ο σκοπός μας ήταν να παίξουμε καπάκι. Είχα δηλώσει στον matchmaker ό,τι ήθελα μετά από ένα μήνα παιχνίδι. Τελικά υπήρξε ένας μικρός τραυματισμός, οπότε δεν έγινε αυτό, αλλά θα επιστρέψουμε σύντομα.
Ο KB Bhullar αποδείχτηκε πως δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, αλλά όπως και να χει πόσο δύσκολο είναι για έναν μαχητή να διατηρήσει τη συγκέντρωσή του και να μην επιχειρήσει κάτι παράτολμο προκειμένου να πετύχει το εντυπωσιακό νοκ άουτ;
“Στο UFC τα λάθη πληρώνονται ακαριαία. Παραδείγματος χάρη στο Chandler – Oliveira, που είδαμε πως βγήκε το νοκ άουτ. Κόντρα στον Bhullar είχαμε ακολουθήσει συγκεκριμένη στρατηγική, την οποία έχω γραμμένη. Είχαμε πει με τον Ανδρέα ό,τι θα κρατήσουμε το παιχνίδι στο όρθιο γιατί ήταν δεδομένο πως ο Bhullar επειδή είναι ψηλός ετοιμάζει γόνατα, take down defence, μέχρι να έρθει η στιγμή του νοκ άουτ.
Αν δεν ερχόταν το νοκ άουτ, είπαμε πως θα πάρουμε τους δύο πρώτους γύρους και θα κάνουμε συντήρηση στον τρίτο ώστε να φύγουμε νικητές. Αυτό ήταν ο στόχος. Όχι ένα οποιοδήποτε νοκ άουτ, ένα γρήγορο νοκ άουτ. Αν δεν το πετύχουμε, ρίχνουμε μηχανές. Ο Ανδρέας είχε αντοχή να βγάλει άλλους δύο γύρους με το ρυθμό που έπαιζε. Ο Bhullar φοβήθηκε πολύ, οπότε θεωρήσαμε ευκαιρία να πάρουμε μια νίκη – δήλωση πως ο Ανδρέας ανήκει εκεί. Άλλωστε τον Bhullar τον έδιωξαν μετά το ματς”.
Πώς ήταν η μετάβαση στον κόσμο του UFC για ένα ελληνικό προπονητικό team;
“Καταρχήν, πιστεύω πως το επίπεδο της Ελλάδας είναι για το UFC. Υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις αθλητές που με λίγη βοήθεια θα το πετύχαιναν. Θεωρώ το ελληνικό MMA ανήκει εκεί. Υπάρχουν χώρες χειρότερες που βρίσκονται εκεί. Ωστόσο πρέπει να το καταλάβουν και οι Έλληνες αυτό. Οι μόνοι που δεν το έχουν καταλάβει αυτό είναι οι Έλληνες”.
Τι του είπες μετά το ματς; Ήταν προσωπική δικαίωση για σένα;
“Δεν είχα αμφιβολία ό,τι θα κερδίσει ο Ανδρέας. Αν πρόσεχε λίγο τις άμυνες του και τα μακριά πόδια του αντιπάλου του, τον είχε. Χέρια δεν περίμενα να του κάνει ζημιά και ξέραμε πως ο Ανδρέας θα κερδίσει τους γύρους αν δεν τον βγάλει νοκ άουτ γιατί είναι επιθετικός παίκτης. Κυνηγάγαμε καθαρά ένα γρήγορο ΚΟ ώστε να πάρουμε και το μπόνους. Υπήρχε σιγουριά. Δεν μπορώ να προσποιηθώ πως ήταν αναπάντεχο.
Ο Ανδρέας έχει παίξει με κορυφαίους αθλητές στη Ρωσία, την Τσετσενία, την Αμερική. Ο Bhullar είχε παίξει σε δέκα διοργανώσεις του Καναδά, δεν είχε βγει απ’ το σπίτι του. Εμείς είχαμε παίξει και εκτός έδρας, με 15 χιλιάδες κόσμο εναντίον μας όπως με τον Μινέεφ στη Μόσχα”.
Ο Μιχαηλίδης έχει υπογράψει για ακόμα τρεις αγώνες. Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα; Πότε θα τον ξαναδούμε στο κλουβί;
“Το αρχικό πλάνο ήταν να παίξουμε Ιούλιο. Θα είναι σύντομα, δεν μπορώ να πω το πόσο”.
Ποιο θα έλεγες πως είναι το ταβάνι του ή ορθότερα ποιος ο μεγάλος στόχος;
“Εμείς έχουμε κάνει προπόνηση στο Λος Άντζελες, στο Μαϊάμι, Ρωσία, Πολωνία, Αγγλία και φυσικά στην Ελλάδα. Σε μεικτές πολεμικές τέχνες σε όλες αυτές τις χώρες, σε πολύ μεγάλα γυμναστήρια και με πολλούς αθλητές UFC, δεν βλέπω τον Ανδρέα να υστερεί κάπου. Ορισμένοι έχουν μπερδευτεί και πιστεύουν πως ο Ανδρέας είναι πολύ καλός παλαιστής ή grappler. Δεν είναι. Είναι striker. Το άλλα είναι έξτρα στοιχεία στο παιχνίδι του. Θεωρώ πως είναι τόσο ολοκληρωμένος μαχητής που τοπ 20 στον κόσμο είναι εύκολο να φτάσει. Με λίγη τύχη και καλή προπόνηση.
Ακόμα και αυτή η νίκη ήρθε εν μέσω οκτώ μηνών καραντίνας. Δεν ήταν στο απόλυτο των δυνάμεων του, θα έλεγα στο 60-70%. Υπό κανονικές συνθήκες το τοπ 20 είναι εύκολο!”
Θεωρείς πως στην Ελλάδα ο κόσμος έχει αρχίσει να ασχολείται πλέον με το UFC; Έχεις αντιληφθεί τον αντίκτυπο της νίκης;
“Πήρα την αίσθηση πως ο κόσμος ασχολήθηκε πολύ παραπάνω απ’ ότι στο Fight Island. Ακόμα κι έτσι όμως δεν είναι ούτε κοντά στο πού θα έπρεπε να βρίσκεται για το μέγεθος αυτού που συνέβη για τις πολεμικές τέχνες. Μιλάμε για την πρώτη φορά που ένα ελληνικό τιμ, όχι ένας Έλληνας που πήγε να ζήσει στην Αμερική, το κατάφερε. Πρόκειται για την πιο μεγάλη διοργάνωση που έχει δει ο πλανήτης στις πολεμικές τέχνες. Ένα ελληνικό τιμ λοιπόν μπήκε εκεί και έκανε νίκη.
Αν δεν είναι αυτή η μεγαλύτερη διάκριση των ελληνικών πολεμικών τεχνών, τότε είναι στις τρεις μεγαλύτερες. Συνεπώς θεωρώ πως έπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερη η υποστήριξη και το κοινό. Δεν έχω παράπονο όμως”.
Ο Ανδρέας προετοιμάζεται στην Ελλάδα. Είναι ντεσαβαντάζ αυτό;
“Είναι ντεσαβαντάζ. Βέβαια δεν βλέπω διαφορά με το εξωτερικό στην τεχνογνωσία πια. Μέχρι να πάμε όμως εκεί, να φέρουμε την τεχνογνωσία πίσω, υστερούσαμε. Αυτή τη στιγμή έχουμε καλούς αθλητές στην Ελλάδα. Μπορείς δύσκολο sparring σε BJJ, striking, πάλη.
Δεν υπάρχουν όμως πολλοί που κυνηγάνε την επαγγελματική καριέρα, οπότε είναι δύσκολο να έχεις συγκεντρωμένο τιμ όλο το χρόνο. Πρέπει να ‘κάτσει’ χρονικά, να έχουν και άλλοι αθλητές αγώνες ώστε να είναι γεμάτο το γυμναστήριο και να υπάρχει κόντρα.
Επιπλέον το κράτος δεν στηρίζει πουθενά. Είχα πάρει τηλέφωνο τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, είχα στείλει για να μπορεί να προπονηθεί νόμιμα ο Ανδρέας κατά τη διάρκεια της καραντίνας και δεν μου απάντησε ποτέ, κανείς. Αυτό τα λέει όλα”.
Ήσασταν από αυτούς που ανοίξατε δρόμους του Bellator, του UFC, του MMA σε υψηλό επίπεδο. Δεν είναι ορθολογικός ο όρος, αλλά μπορεί να γίνει ο “Ζαμπίδης του ΜΜΑ” για την Ελλάδα;
“Ο Ζαμπίδης είναι ένας θρύλος στο άθλημα του και δεν έχω σε καμία περίπτωση πρόθεση να τον υποβαθμίσω. Έχω ταξιδέψει πολύ και δεν υπάρχει κάποιος που να μην ξέρει τον Ζαμπίδη. Όπως και ο Ανδρέας έφτασε στο υψηλότερο επίπεδο και έκανε νίκες. Ο Ανδρέας τώρα έχει φτάσει, ο Ζαμπίδης το έκανε και με διάρκεια.
Σαν επίπεδο λοιπόν θεωρώ πως ο Ανδρέας είναι ήδη εκεί, όμως το UFC είναι πιο μεγάλη διοργάνωση από ό,τι ήταν το Κ1 ποτέ. Το Κ1 απευθυνόταν περισσότερο στις αγορές της Ασίας, λίγο της Ευρώπης και αρκετά της Αυστραλίας. Το UFC δεν γνωρίζει σύνορα. Θεωρώ πως η καριέρα άρα του Ανδρέα είναι ισάξια με του Ζαμπίδη. Είναι ένας από τους καλύτερους μαχητές που έχουμε βγάλει σαν χώρα. Ακόμα να πατήσεις ένα stop στην καριέρα του, θεωρώ πως είναι μια από τις μεγαλύτερες νίκες που έχουμε κάνει στα μαχητικά αθλήματα”.
Στους αγώνες δεν μπορώ να αναπνεύσω, αλλά δεν θα άλλαζα την προπονητική.
Θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο για την προσωπική σου πορεία στις MMA. Πώς ξεκίνησε το δικό σου ταξίδι σε αυτές;
“Ξεκίνησα στην Κρήτη, σε κάτι event που ονόμαζαν τότε free fight. Δεν είχα ιδέα πως υπάρχει το MMA. Σε ένα free fight έχασα από ένα παιδί που ήξερε πάλη και συνειδητοποίηση πως έπρεπε να κάνω πάλη. Δεν έβρισκα πάλη, βρήκα το BJJ και άρχισα να κάνω BJJ με σκοπό να μπορώ να παίξω MMA.
Μου άρεσε το BJJ πολύ σαν άθλημα. Σε ένα event που έπαιξα kick boxing γνώρισα τον Ανδρέα. Ήμασταν και οι δύο στην μπλε γωνία, οπότε ήμασταν μαζί στα αποδυτήρια. Χτυπήσαμε και οι δύο και πήγαμε στο νοσοκομείο. Αφότου πέρασαν μερικοί μήνες παίξαμε αντίπαλοι BJJ σε ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα. Αρχίσαμε να γινόμαστε φίλοι και να προπονούμαστε μαζί με σκοπό το MMA.
Σαν συναθλητές αρχίσαμε και το εξελίσσαμε από μόνοι μας. Ταξιδεύαμε, αφιερώναμε χρόνο. Είχαμε την τύχη να έρθει και ένας Βραζιλιάνος προπονητής και μας ανέβασε πολύ πιο γρήγορα. Όλα τα άλλα ήρθαν ως φυσική συνέχεια”.
Πώς και αποφάσισες να στραφείς στην προπονητική;
“Το 2013 είχαμε πάει στην Αμερική με τον Ανδρέα με σκοπό να πάρουμε μέρος σε αγώνες. Ο πρώτος αγώνας [που έπαιξε ο Ανδρέας στην Αμερική ουσιαστικά ήταν για εμένα. Τους εξήγησαμε ό,τι είχαμε την οικονομική στήριξη, ο Ανδρέας ήταν πολύ πιο μικρός και έπρεπε να κάνω πίσω. Αυτόματα λοιπόν ανέλαβα να τον βοηθήσω. Οι δύο μας ήμασταν Αμερική, δεν είχαμε κανένα τιμ. Τρομακτικά δύσκολες συνθήκες και λάθη που πληρώσαμε ακριβά.
Αφού δεν του κράταγε κανένας στόχους, του κράταγα εγώ. Ήμουν αυτός του μίλαγε στις γωνίες. Αυτόματα πήρα αυτή τη θέση. Μετά μπήκε στην ομάδα ο Παλαιολόγος, ο Στρουμπούλης. Με είχε βάλει ο δάσκαλος ο Μαρκές υπεύθυνο στο MMA όταν έφυγε ο Αλμπέρτο Μίνα και τον ευχαριστώ. Ήμουν απ’ τους λίγους που ήξερε striking, BJJ και έχει παίξει MMA. Ήμουν και ο μεγαλύτερος ηλικιακά.
Εν τέλει είναι μια θέση που μου αρέσει πολύ περισσότερο από τη θέση του αθλητή.
Έχεις άγχος όταν αγωνίζονται οι αθλητές σου και τους βλέπεις απ’ έξω ή προσπαθείς να είσαι ο ήρεμος της υπόθεσης;
“Στους αγώνες με κοροϊδεύουν. Είμαι άσπρος, δεν μπορώ να αναπνεύσω, μουδιάζω. Έχει πολύ άγχος. Ωστόσο δεν το άλλαζα. Θεωρώ πως για την ηλικία μου σαν προπονητής έχω πετύχει πάρα πολλά. Έχω ακόμα σίγουρα 10 χρόνια καλά. Θεωρώ πως έχω πολλά ακόμα να προσφέρω στο ελληνικό MMA.
Στην Ελλάδα δεν βγάζει κανείς λεφτά από τις πολεμικές τέχνες. Λένε πως είναι επαγγελματίες και πληρώνουν για να παίζουν.
Το ελληνικό ΜΜΑ
Ο Παπακωνσταντίνου είναι από τους βασικούς διοργανωτές του Quest, του ελληνικού promotion του ΜΜΑ, το οποίο στις 3 Ιουλίου έρχεται στις οθόνες μας.
“Το Quest είναι μια συνεργασία που την απολαμβάνω πάρα πολύ, με τον Βαγγέλη Μουμτζή, έναν προπονητή που μοχθεί για το καλό των αθλητών του και του αθλήματος. Έχει πάρα πολύ αξιόλογη ομάδα, μία απ’ τις καλύτερες ελληνικές. Το Quest τα έχει όλα, την παραγωγή, κάμερες, μοντάζ και το αγωνιστικό κομμάτι, ομάδες με εμπειρία στο εξωτερικό και στο υψηλό επίπεδο.
Θέλω να αναπτύξουμε τη λογική στην Ελλάδα πως ο παίκτης δεν χρειάζεται να πουλήσει εισιτήρια για να παίζει. Αυτή η λογική μας έχει καταστρέψει, γιατί ένας παίκτης που πουλάει εισιτήρια μπορεί να μην είναι καλός, αλλά λόγω αυτού τον θέλουν όλοι οι διοργανωτές. Και ένας που είναι καλός, τον αναγκάζουν να πουλά εισιτήρια ενώ δεν είναι αυτή η δουλειά του.
Όλα τα event που θα κάνουμε είναι PPV, σε δική μας πλατφόρμα. Προσπαθούμε να αναπτύξουμε το χορηγικό, γι’ αυτό και κάναμε μια συνεργασία με την Cosmote που θα δείχνει το event. Είναι στα πρότυπα του UFC. Εμείς θα δείχνουμε την undercard και η maincard είναι στην τηλεόραση.
Εμείς δεν κάνουμε promotion για να βγάλουμε λεφτά. Βάζουμε λεφτά για να γίνει μια παραγωγή υψηλού επιπέδου. Είναι ουσιαστικά μια μακροχρόνια επένδυση ώστε να έρθουν οι MMA πιο κοντά στο ελληνικό κοινό.
Υπάρχει ρεύμα πλέον στην Ελλάδα και ταλέντο;
“Ρεύμα υπάρχει, δεν υπάρχει νοοτροπία. Μπαίνουν μπροστά τα χρήματα και η απουσία τους ως δικαιολογία. Δεν υπάρχουν 5 και 15 χιλιάρικα στην Ελλάδα.
Όλοι θέλουν εύκολα παιχνίδια γιατί δεν πληρώνονται καλά, αλλά για να παίξουν δύσκολα παιχνίδια πρέπει να πληρωθούν καλά. Έτσι δεν παίζουν, κάνουν 5-0 με αντιπάλους που δεν υπάρχουν στο χάρτη και αυτοανακυρήσσονται κορυφαίοι στην Ελλάδα.
Τους απαντάω λοιπόν μη μου λες πόσο είναι το ρεκόρ σου, δείξε μου τα λεφτά που βγάζεις. Όταν κάποιος σε πληρώνει για να σε δει να παίζεις, τότε σημαίνει ότι είσαι καλός. Στην Ελλάδα δεν βγάζει κανείς λεφτά. Λένε πως είναι επαγγελματίες και πληρώνονται για να παίζουν.
Να μου πουν πόσα λεφτά έχουν βγάλει απ’ το άθλημα, όχι επειδη είναι δάσκαλοι ή κάνουν personal. Αντίστοιχα για τους προπονητές. Εμένα το πρόσημό μου είναι θετικό. Εμείς είμαστε επαγγελματίες, εσείς δεν είστε”.
Υπάρχει άλλος αθλητής που έχει προοπτική να μπει στην ομάδα σας στο UFC;
“Δεν είναι θέμα του να πάρεις την ευκαιρία. Αν σου δωθεί πρέπει να είσαι έτοιμος να την αξιοποιήσεις. Αυτό συμβαίνει μόνο με δύσκολους αγώνες, με μία λογική συνέχεια. Με κλιμακούμενα δύσκολα παιχνίδια ο παίκτης αποκτά εμπειρία, στόφα, σκληρότητα και μπαίνει στο UFC.
Αυτή τη στιγμή από τη δική μου προοπτική για το UFC έχουν τουλάχιστον τρία παιδιά. Θα πάρουν όμως ακόμα 2-3 παιχνίδια μέχρι να είναι έτοιμοι”.
Ποια είναι η διαδικασία ώστε να φτάσει ένας αθλητής μέχρι εκεί;
“Ερασιτεχνική καριέρα, επαγγελματική καριέρα στη χώρα σου. Εφόσον είσαι ο κορυφαίος στη χώρα σου αποδεδειγμένα, όχι επειδή έτσι νομίζεις. Για να είσαι ο καλύτερος πρέπει να έχεις κερδίσει όλες τις προκλήσεις που θα μπουν στο δρόμο σου.
Όταν ο Ανδρέας μπήκε στο UFC δεν υπήρχε αμφιβολία πως είναι ο καλύτερος στην Ελλάδα. Στην Ευρώπη δεν τον έπαιζε κανείς. Εφόσον λοιπόν έχεις αποδείξει πράγματα, είσαι έτοιμος να κάνεις το βήμα”.
