Ασχολείται μόλις επτά χρόνια με το MMA κι όμως τα έχει δει όλα και προγραμματίζει την απόσυρσή της από το κλουβί. Όχι όμως πριν εκπληρώσει τον μεγάλο της στόχο. Η Χριστίνα Καμενίτσα θέλει μέσα από την προπονητική να κάνει τη διαφορά σε ένα άθλημα που άργησε, αλλά της κέρδισε την καρδιά.
Συνέντευξη στον Άγγελο Ρουχωτά
Η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια μεικτών πολεμικών τεχνών που αγωνίστηκε σε κλουβί στη χώρα μας προετοιμάζεται για την επιστροφή της, καθώς περιμένει μαζί μετά την καραντίνα και την επιστροφή στην κανονικότητα, να επανέλθει από τον τραυματισμό της. “Δεν κάνω πολλές προπονήσεις, έκοψα τον χιαστό μου και είμαι στην αποκατάσταση. Έχω αφιερώσει πολύ χρόνο στην προπονητική, στους αθλητές μου, δουλεύω κυρίως με τα personal μου”.
Η μετάβαση από το ρόλο του αθλητή, σε αυτόν του προπονητή δεν είναι διαδικασία στην οποία μπορεί ο καθένας να κάνει τη μετάβαση. Η Καμενίτσα όμως ως άνθρωπος κοιτάει πάντα μπροστά, οπότε έχει στο μυαλό της ξεκάθαρο πλάνο για τα επόμενα χρόνια της καριέρας της.
“Σκοπεύω να ρίξω βάρος στην προπονητική μετά τα 30 μου. Θέλω να κάνω τη δική μου ομάδα, τους δικούς μου αθλητές. Θα προσπαθήσω να παροτρύνω και να βοηθήσω κόσμο να ασχοληθεί με το άθλημα. Είναι σημαντικό ένας προπονητής να υπήρξε και αθλητής ώστε να έχει βιώσει και στο πετσί του όλο τον αγώνα. Γιατί ο αγώνας δεν είναι μόνο μέσα στο ρινγκ, είναι η προετοιμασία”.
Η οπτική της για τις πολεμικές τέχνες και τα οφέλη που μπορεί να έχει κανείς από αυτές σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με τον τρόπο που εκείνη τις ξεκίνησε.
“Η προπονητική ήταν που με ενδιέφερε εξ’ αρχής όταν μπήκα στον αθλητισμό. Μέσω της προπονητικής μπορούσα να εξελιχτώ. Είναι ένα άθλημα που μπορεί να το κάνει κανείς όχι μόνο για φυσική κατάσταση, αλλά και για ψυχοθεραπεία. Τα μαχητικά αθλήματα προσφέρουν μια αποσυμπίεση που είναι πολύ σημαντική, ειδικά αυτή την περίοδο που διανύουμε. Είναι μια πολύ καλή γυμναστική, μου αρέσει πάρα πολύ να την διδάσκω. Θεωρώ ότι συνέχεια εξελίσσεσαι μέσα από αυτό το άθλημα, δεν μένεις ποτέ στάσιμος. Έχω και παιδικά τμήματα, πολλά παιδάκια 42 μαθητές. Έχω και μεγάλο τμήμα γυναικών στο μποξ και MMA. Μποξ, ΜΜΑ, kickboxing και Brazilian Jiu Jitsu” .
Ο στόχος καριέρας που πλησιάζει
Η Χριστίνα έχει τους λόγους της που σκέφτεται ήδη το επόμενο βήμα μετά την απόσυρσή της. Δεν έχει όμως φτάσει αυτή η ώρα, προτού καταφέρει να εκπληρώσει τον μεγάλο της αγωνιστικό στόχο. Αυτόν που δεν θέλει να αποκαλύψει, αλλά όπως λέει “αν όλα πάνε καλά και πατάω στα πόδια μου, ίσως πολύ σύντομα τον εκπληρώσω”.
“Δεν μπορώ να πω ακόμα πολλά, αλλά είναι στο εξωτερικό, μια από τις μεγαλύτερες διοργανώσεις που υπάρχουν στον κόσμο και νομίζω πως κάπως έτσι θα κλείσω την καριέρα μου σαν αθλήτρια. Μου δίνω 2-3 χρόνια ακόμα να παίζω αγώνες. Μετά δεν νομίζω πως θα το ακολουθήσω άλλο, γιατί πιστεύω οι κόποι μου δεν ανταμείβονται και δεν υπάρχει αναγνώριση. Οπότε μεγαλώνοντας τα κίνητρα μειώνονται”, προσθέτει αναλογιζόμενη τις δυσκολίες που συναντά ένας αθλητής εκτός του… mainstream ρεύματος στη χώρα μας.
Μαχήτρια MMA στην Ελλάδα
Μπορεί οι κορυφαίοι αθλητές του UFC να αγωνίζονται λίγες φορές το χρόνο και να αποκομίζουν δυσθεώρητα κέρδη για λίγα λεπτά αγώνων, όμως η πραγματικότητα του MMA απέχει έτη φωτός για έναν αθλητή στη χώρα μας. Και δεν είναι ζήτημα ταλέντου.
“Πιστεύω πως ταλέντα υπάρχουν στην Ελλάδα κι ας μην βοηθούν οι συνθήκες. Η οργάνωση είναι ανύπαρκτη. Δεν δίνουν πολλές ευκαιρίες στα παιδιά που προπονούνται τόσο πολύ ώστε να αναδειχτούν. Οπότε όλοι οι αθλητές αναγκάζονται να βγαίνουν στο εξωτερικό και να κυνηγούν διακρίσεις”, τονίζει η Καμενίτσα.
“Στην Ελλάδα γίνονται περίπου δύο φορές το χρόνο αγώνες. Πόσοι να πάρουν μέρος σε αυτούς; Το βλέπω κι από τους δικούς μου μαθητές πως το άθλημα εξελίσσεται. Οπότε θα πρέπει να γίνονται πολύ πιο συχνά.
Βασικό είναι επίσης οι αθλητές να μην το κάνουν για χόμπι, αλλά να αμείβονται και να μπορούν να ζήσουν από αυτό. Για να μπεις στη διαδικασία να παίξεις έναν αγώνα θα χρειαστείς 7-8 μήνες προετοιμασίας και θα πρέπει αυτούς τους μήνες που δεν έχεις δουλέψει να έχεις ένα εισόδημα. Αυτό θα σου το δώσουν οι διοργανώσεις, όμως στην Ελλάδα δεν συμβαίνει αυτό, γι’ αυτό και οι αθλητές αναγκάζονται να παίζουν στο εξωτερικό”.
Αγωνιζόμουν για 200 ευρώ – όχι πια
Η έλλειψη διοργανώσεων επαγγελματικών προδιαγραφών και των υποδομών που θα επιτρέψει στους αθλητές να αφιερωθούν στο σπορ τους, τους “διώχνει” απ’ το χώρο.
“Θεωρώ πως ακόμα δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες στην Ελλάδα. Παιδιά προπονούνται για μήνες ολόκληρους και όταν φτάνει η ώρα των αγώνων τους δίνουν 200-300 ευρώ. Όταν δεν έχεις δουλέψει όλο αυτό το διάστημα για να αφοσιωθείς στην προπόνηση, πώς θα ζήσεις; Το έχω κάνει και εγώ, δεν θα το ξανακάνω όμως φυσικά ποτέ. Παίζουμε την υγεία μας, το κεφάλι μας κυριολεκτικά. Είναι απαραίτητο να υπάρχει ανταμοιβή σε ό,τι κάνεις στη ζωή σου, όπως σε όλα τα επαγγέλματα. Γι’ αυτό πολλά ταλέντα πάνε χαμένα”.
Η Καμενίτσα ποτέ δεν είχε σκεφτεί μέχρι να τελειώσει το σχολείο πως θα μετατρέψει τις πολεμικές τέχνες σε επάγγελμά της. Πιθανότερο τότε να έβλεπε τον εαυτό της ως μικροβιολόγο, σχολή που πέρασε αλλά δεν παρακολούθησε ποτέ ή σε κάποιο άλλο extreme σπορ, αφού κάπου έπρεπε να διοχετεύει την ενέργειά της.
Αυτός ήταν και ο λόγος που της κόλλησε το “μικρόβιο” για το MMA. “Το 2013 ήταν η πρώτη μου επαφή. Είχα πάει να δω πως είναι σαν άθλημα, για πλάκα περισσότερο. Μου άρεσε πάρα πολύ, είχε παίξει τότε σε σύντομο χρονικό διάστημα (κάποιων μηνών) αγώνες, είχα πάει καλά. Οι προπονητές μου, μου είπαν τότε να το ακολουθήσω, το έκανα και όλο αυτό έγινε επαγγελματικό. Ξεκίνησα με την πυγμαχία και αργότερα πήγα σε όλα τα υπόλοιπα. Πολύ σύντομα πήγα και στο έδαφος, στο BJJ.
Το ένα έφερε το άλλο, ταξίδια στο εξωτερικό και αγώνες. Στο εξωτερικό έχω αγωνιστεί σε πολλές χώρες, όπως Ιταλία, Σερβία, Βουλγαρία και σε άλλες χώρες για να αγωνιστώ στο Jiu Jitsu”.
Ισοπεδώνοντας αντιπάλους και στερεότυπα
Δεν είναι όμως όλοι τόσο καλοί και τόσο γρήγορα επιτυχημένοι με κάτι που ασχολούνται όπως η Χριστίνα. Για μια νεαρή γυναίκα που επέλεξε ξαφνικά να στραφεί σε έναν στερεοτυπικά ανδροκρατούμενο χώρο, οι πρώτες αντιδράσεις ήταν περίεργες. Ακόμα και από τους δικούς της ανθρώπους.
“Είναι ανδροκρατούμενο άθλημα, οπότε είναι εντελώς φυσιολογικό να υπήρχαν αντιδράσεις. Ήταν λίγες οι γυναίκες. Όταν ξεκίνησα εγώ ήμουν στο πρώτο ζευγάρι στην Ελλάδα που έπαιξε MMA, με την αντίπαλό μου τότε. Υπήρχαν οι στερεοτυπικές απόψεις πως οι γυναίκες δεν πρέπει να ανακατεύονται με το άθλημα, πως είναι ανδρικό.
Αυτή τη στιγμή οι πιο ακριβοπληρωμένοι αθλητές, στην κορυφαία διοργάνωση στον κόσμο, το UFC είναι και γυναίκες. Όσο περνούν τα χρόνια θα το συνειδητοποιήσουν όλοι ελπίζω πως δεν έχει να κάνει με το φύλο, έχει να κάνει με την επιλογή και πόσο πολύ το θες και μπορείς να το υποστηρίξεις. Θεωρώ πως είναι θέμα χρόνου. Το άθλημα σε καμία δεν είναι μόνο ανδρικό και δεν νοείται οι γυναίκες που το εξασκούν να υποτιμούνται.Απέναντι σε οποιοδήποτε (συν)αθλητή, πρέπει να υπάρχει σεβασμός”, υποστηρίζει.
Από τότε πάντως η οικογένειά της απορούσε με την απόφασή της έχουν αλλάξει τόσο τα πράγματα ώστε “νιώθω περίεργα όταν δεν είναι η μαμά μου στον αγώνα μου”, όπως λέει η ίδια. “Κάτι μου λείπει. Αν είναι εκεί, παρότι με βλέπει να χτυπιέμαι, είμαι πιο ασφαλής ψυχολογικά”.
Έχοντας αφήσει πίσω της το “ταμπού” που μπορεί να αποτελούν οι πολεμικές τέχνες για μια γυναίκα, η Καμενίτσα απορεί πού τα παιδιά δεν έρχονται σε μικρότερη ηλικία σε επαφή μαζί τους.
“Δεν έχουμε δυστυχώς αθλητική παιδεία, τουλάχιστον όχι όσο σε άλλες χώρες. Είναι πολύ πίσω αυτό το κομμάτι του αθλητισμού στις πολεμικές τέχνες. Οπότε δεν έχει ο κόσμος ευκαιρία να γνωρίσει το άθλημα. Έχει να κάνει και πάλι με τα στερεότυπα. Το ευρύ κοινό δεν τις γνωρίζει, οπότε όταν ακούει πολεμικές τέχνες θεωρεί πως ή θα χτυπήσει ή θα έχει τραυματισμό ή είναι κάτι ανδρικό.
Θα πρότεινα σαν δοκιμή να πάνε σε μία προπόνηση. Είτε πυγμαχία, είτε BJJ ή fitness boxing. Είμαι σίγουρη πως ένα ποσοστό 80% θα το ακολουθήσει. Η απήχηση είναι θέμα αναγνωρισιμότητας. Δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι τι είναι ακριβώς οι πολεμικές τέχνες. Από τους αθλητές που προπονώ, 17 άτομα, δεν έχει σταματήσει κανένας”.
“Στο κλουβί είμαι zen”
Παρά την εικόνα που υπάρχει για το MMA, πως οι τραυματισμοί είναι συχνοί και σοβαροί, η Χριστίνα… γελάει όταν ακούει για σπασμένες μύτες και δόντια. “Με ρωτάνε για τη μύτη, τα αυτιά μου, τα δόντια μου και γελάω. Δεν έχω πάθει ποτέ τίποτα. Και προπονούμαι και με άνδρες, οπότε θα ήταν εύκολο να συμβεί, αλλά όχι.
Ασχολούμαι 7 χρόνια επαγγελματικά, μόνο μία φορά χτύπησα σοβαρά, όταν κόπηκε ο χιαστός μου. Όταν έχεις να κάνεις 17 προπονήσεις την εβδομάδα, δηλαδή τρεις τη μέρα – και τα Σάββατα, είναι αναμενόμενο πως ακόμα και τρέξιμο να κάνεις, σε μια τόση επίπονη προπόνηση θα υπάρχει τραυματισμός. Δεν θεωρώ πως ευθύνονται οι πολεμικές τέχνες γι’ αυτό. Ήταν ένας τραυματισμός λόγω φόρτου προγράμματος. Ήταν ατυχία”.
Τουλάχιστον μπορεί να βγάλει τα νεύρα την απογοήτευση του τραυματισμού στην επόμενη αντίπαλό της στο κλουβί. Ή μήπως όχι;
“Σε καμία περίπτωση δεν έχεις νεύρα, θυμό και όλα τα επιθετικά συναισθήματα που φαντάζονται ο κόσμος όταν μπαίνεις σε μια μάχη. Αντιθέτως αν τα έχεις αυτά, χάνεις την αυτοκυριαρχία σου. Έχω άγχος, αλλά και ταυτόχρονα κενό βλέμμα, είμαι zen, δεν σκέφτομαι τίποτα γιατί θέλω να βγω συγκεντρωμένη στον αγώνα. Αν χάσεις την ηρεμία σου και παρασυρθείς από την ένταση, τον κόσμο, θα σε κυριεύσει αυτό το συναίσθημα και δεν θα έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα”.
