Ο 21χρονος Έλληνας πρωταθλητής άφησε πίσω του προβλήματα οργάνωσης, σπασμένα πλευρά, το βάρος της οικογενειακής παράδοσης και ετοιμάζεται να ανταποκριθεί στις ίδιες του τις προσδοκίες, αλλάζοντας μια και καλή το παρατσούκλι του.
Συνέντευξη στον Άγγελο Ρουχωτά
Μόνο παιδί δεν είναι είναι πια. Από το παρατσούκλι όμως που κόλλησε στον Γιώργο Πιλίδη, όταν κατακτούσε το ένα μετάλλιο μετά το άλλο στις μικρές ηλικιακές κατηγορίες, έχει μείνει κάτι: το “χρυσό”. Αυτό που θα επιδιώξει να κατακτήσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Μεγάλες κουβέντες; Το “χρυσό παιδί της ελληνικής πάλης” (όπως τον αποκαλούν) αφήνει τις πράξεις και τα επιτεύγματά του να μιλούν. Τέτοιου μεγέθους που από τα 21 του κιόλας έχει καταφέρει να θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ανερχόμενους αθλητές πάλης.
Το Fitshop.gr ξεκινά την παρουσίαση της ομάδας του, των αθλητών που δηλαδή που στηρίζει έμπρακτα, από τη μεγάλη ελπίδα της Ελλάδας για διάκριση στο Τόκιο, τον Γιώργο Πιλίδη.
Το εισιτήριο για τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες της καριέρας του θα μπορούσε να είναι ήδη στην τσέπη του και να ετοιμάζεται γι’ αυτούς ήδη όπως η συναθλήτριά του Μαρία Περβολαράκη. Εντούτοις η ατυχία του έχει σταθεί εμπόδιο.”Έπαθα μια διάσειση και ξεκουράζομαι, θα πάω κατευθείαν στο προολυμπιακό τουρνουά την Τρίτη”, μας είπε καθώς δεν ταξίδεψε μαζί με την υπόλοιπη ομάδα των αθλητών της πάλης στην Ουγγαρία, όπου έλαβε χώρα αυτές τις μέρες καμπ προετοιμασίας πριν το προολυμπιακό τουρνουά.
Τα πρώτα χρόνια
Το όνειρο όμως να σηκώσει την Ελληνική και Ποντιακή σημαία ψηλά (όπως κάνει μετά από κάθε νίκη) ψηλά στην Άπω Ανατολή, ο Πιλίδης δεν το απέκτησε τώρα, το κουβαλά η οικογένειά του και το μεταδίδει από γενιά σε γενιά. Μια παράδοση που κληρονόμησε από τον παππού του.
“Ξεκίνησα από πολύ μικρή ηλικία, 10 ετών. Με έβαλε στο άθλημα ο παππούς μου. Από τα 15 πήρα τα πρώτα μου μετάλλια στο ευρωπαϊκό και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ύστερα συνέχισα να το κάνω αυτό για 4 χρόνια και έκανα ένα παγκόσμιο ρεκόρ. Έχω 7 συνεχόμενα μετάλλια σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια, γεγονός που δεν το έχει καταφέρει κανένας”.
Οι σπουδαίες νίκες ξεκινούν από το 2015 όταν στο Διεθνές Τουρνουά Παίδων στη Ρωσία κατακτέτησε την 1η θέση στην κατηγορία των 46 κιλών. Λίγους μήνες αργότερα διατήρησε τα σκήπτρα σε παρόμοιο τουρνουά στην Εσθονία, ενώ μέσα στο ίδιο έτος ήρθαν άλλες δύο σημαντικές επιτυχίες. Τρίτη θέση στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Παίδων και 2η θέση στο Παγκόσμιο. Το 2016 ήταν ακόμα καλύτερο. Πρώτη θέση Διεθνές Τουρνουά Παίδων, 54 kg, στη Ρουμανία, 1η θέση Διεθνές Τουρνουά Παίδων, 54 kg, στη Ρωσία, 1η θέση στο Πανελλήνιο Παίδων, 1η θέση Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Παίδων, 54 kg, στη Στοκχόλμη, και η χρονιά κλείνει με 2η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Παίδων, 54 kg, στην Τιφλίδα της Γεωργίας. Το 2017 κατακτά 1η θέση στο Διεθνές Τουρνουά Παίδων, 58 kg, στη Ρουμανία, 3η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, 58 kg, που έγινε στην Αθήνα, 1η θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Πάλης Παίδων, 58 kg, στο Σαράγεβο. Το 2018 κατακτά 1η θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανδρών, 61 kg, 1η θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα εφήβων, 57 kg και 3η θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα πάλης U23, 57 kg, στην Κωνσταντινούπολη.
Οικογενειακή παράδοση
Επιτυχίες λαμπερές, χαρακτηριστικές ενός πολλά υποσχόμενου προδιαγραφόμενου μέλλοντος. Ωστόσο πίσω από τη “βιτρίνα” των μεταλλίων, υπήρχε ένας έφηβος ο οποίος ζούσε μια διαφορετική ζωή από τους συνομήλικούς του.
“Ο παππούς μου έσπρωξε τα παιδιά του στην πάλη, εκείνοι έβαλαν το “μικρόβιο” σε εμένα και εγώ θα κάνω το ίδιο με τα παιδιά μου. Δεν ένιωσα ποτέ την πίεση του “πρέπει” από την οικογένειά μου. Αντίθετα μου αρέσει να εκπροσωπώ τη χώρα μου στο πιο υψηλό επίπεδο. Τρέφομαι απ’ αυτό”.
Άλλοι μπορεί να είχαν λυγίσει από το βάρος των προσδοκιών, όμως ο Πιλίδης είναι φτιαγμένο από άλλο, σπάνιο μέταλλο (πρωτ)αθλητή. “Δεν σκέφτηκα ποτέ να τα παρατήσω. Από μικρός μου είχε περάσει στο μυαλό η λογική να δουλέψω τώρα σκληρά για να ζήσω καλά αργότερα. Σίγουρα ήταν κάποιες στιγμές που ήθελα να πάω για διακοπές, να ζήσω σαν έφηβος”.
Όπως παραδέχεται γελώντας, νιώθει… άβολα όταν κάνει διακοπές. “Οι πρώτες μου διακοπές ήταν το περασμένο καλοκαίρι που λόγω κορονοϊού αναβλήθηκαν οι αγώνες κι έκανα διακοπές τέσσερις μέρες. Μου φάνηκε πολύ ακραίο!”
Πάλη καθημερινή
Η προσήλωση που απαιτεί ο πρωταθλητισμός είναι κάτι που ο Πιλίδης έχει ενστερνιστεί και έχει κάνει τρόπο ζωής. Ωστόσο ο ίδιος αλλού την μεγαλύτερη παθογένεια που δεν επιτρέπει την ανάπτυξη του αθλήματος στην Ελλάδα σε υψηλό επίπεδο.
“Με στεναχωρεί το επίπεδο, καθώς το άθλημα της πάλης ξεκίνησε από την Ελλάδα όμως οι Έλληνες αθλητές τα τελευταία χρόνια έχουν πολύ χαμηλή απόδοση. Ωστόσο αυτό δεν οφείλεται σε εκείνους, αλλά στην έλλειψη οργάνωσης και σχεδιασμού. Βλέπεις ταλέντα που χάνονται στα 19-20 είναι λυπηρό και αποτελεί σημείο των καιρών.
Τα παιδιά που ήταν πρωταθλητές στις μικρές κατηγορίες μεγαλώνουν, βλέπουν πως αυτό που κάνουν δεν τους αποφέρει έσοδα και το οικονομικό ζήτημα τους αναγκάζει να κοιτάξουν το θέμα της καθημερινής επιβίωσης, οπότε σταματούν την προσπάθειά τους στο άθλημα. Οπότε δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να κατηγορήσω τους συναθλητές μου. Εγώ στάθηκα τυχερός με ορισμένους χορηγούς, που μου επέτρεψαν να αφοσιωθώ στην πάλη”, τονίζει αναφερόμενος στην ιδιωτική πρωτοβουλία που καλύπτει τα κενά και τις παθογένειες του ελληνικού αθλητισμού.
“Προετοιμαζόμουν απομονωμένος στα 2.500 μέτρα στον Καύκασο”
Πέρα από τα πρακτικά, οικονομικά ζητήματα, που μπορεί να σταθούν εμπόδιο σε έναν αθλητή, οι τραυματισμοί είναι ένα επίσης μελανό σημείο. Η φύση της πάλης είναι τέτοια, που ο Πιλίδης έχει αντιμετωπίσει αρκετούς, ξέρει πως να επιστρέφει. Ο κορονοϊός όμως ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία, η οποία συνοδεύτηκε από μια μεγάλη απογοήτευση.
Η πιο δύσκολη όμως στιγμή για την υγεία του ήταν άλλη. “Ήταν στο Παγκόσμιο του 2019 που θα γινόταν στο Καζακστάν”, θυμάται. “Είχα φύγει από την Ελλάδα τέσσερις μήνες νωρίτερα για την προετοιμασία μου και έσπασα τα πλευρά μου. Τα πλευρά μου ακούμπησαν τη σπλήνα μου και είχα πάθει μια εσωτερική αιμορραγία που μπορούσε να μου κοστίσει πολύ ακριβά. Προετοιμαζόμουν σχεδόν τέσσερις μήνες. Είχα πάει στα βουνά του Καύκασου, είχα μείνει στα 2,5 χιλιάδες μέτρα υψόμετρο για μήνες. Μακριά από όλα, μακριά από το ίντερνετ, απομονωμένος. Τις τελευταίες 15 – 17 μέρες ενώ είχα χάσει κιλά και ήμουν στο τελικό στάδιο της προετοιμασίας χτύπησα τα πλευρά μου. Όταν χάνεις κιλά αποδυναμώνεσαι. Αυτό με πήγε πολύ πίσω. Ήμουν πολύ κοντά στην πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες”.
Η πανδημία τον επηρέασε άμεσα όσον αφορά την προετοιμασία του. Όχι τόσο όσον αφορά της επιπτώσεις από περίοδο που πέρασε τον ιό, όσο το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την αναβολή των Αγώνων, έως αυτό το καλοκαίρι.
“Πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο κόλλησα κορονοϊό και δεν το κατάλαβα καν. Το πέρασε όλη η οικογένειά μου. Έμεινα σε απομόνωση για 14 μέρες, με συμπτώματα που μοιάζουν με την απλής γρίπης, όχι κάτι ιδιαίτερο. Αφού πέρασε το διάστημα επέστρεψα κανονικά στις προπονήσεις χωρίς πρόβλημα. Κάνουμε τεστ κάθε 72 ώρες όταν βρισκόμαστε σε προετοιμασία. Ήταν το τελευταίο τεστ πριν φύγουμε για τη Σερβία. Το “γαμώτο” ήταν πως πήρε μετάλλιο αυτός που κέρδισα 10-0 λίγους μήνες πιο πριν. Ένα μετάλλιο που χάθηκε, αυτό ένιωσα”.
Η μετάθεση ουσιαστικά των Αγώνων, ήταν αυτή που τον ανάγκασε να αλλάξει και την κατηγορία που αγωνίζεται. “Και καλό και κακό η αναβολή από την πανδημία. Ετοιμαζόμουν τα χάσω τα κιλά μου, στα 57 κιλά τότε, έκανα σκληρή διατροφή. Με το πέρασμα του χρόνου όμως, επειδή τα 61 κιλά που αγωνίζομαι δεν είναι ολυμπιακή κατηγορία, έπρεπε να ανέβω σε κατηγορία 65 κιλών. Δεν έχω ξανά αγωνιστεί σε αυτά τα κιλά, οπότε ο χρόνος θα δείξει αν αυτό ήταν καλό ή κακό”.
Το όνειρο του κλουβιού
Και μετά τους Ολυμπιακούς; Ο Πιλίδης δεν σκοπεύει να σταματήσει σύντομα να ασχολείται με την πάλη, τουλάχιστον όχι πριν πάρει μέρος σε δύο ολυμπιάδες – όπως το έχει στο μυαλό του. Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως έχει σκεφτεί τι θέλει να κάνει στο μέλλον. “Tο UFC ειδικά είναι ο μελλοντικός μου στόχος. Αφού όμως καταφέρω να εκπληρώσω τους στόχους μου στην πάλη”, τονίζει και αμέσως το μυαλό του πάει στον αδελφικό του φίλο όπως λέει, τον Μπερνάρντο Σοπάι.
“Ο Sopai είναι αδελφικός μου φίλος και είναι πολύ κοντά στο να αγωνιστεί εκεί. Αν όχι φέτος το καλοκαίρι, τότε το φθινόπωρο. Δεν είναι προσωπική μου άποψη, το λένε τα αποτελέσματά του. Είναι φοβερό παιδί, πολύ hard worker και του εύχομαι τα καλύτερα”. Όπως και ο Πιλίδης, ο Σοπάι ανήκει επίσης στην ομάδα του Fitshop. Ωστόσο η φιλία του επεκτείνεται πέρα απ’ αυτό.
Αμφότεροι βρέθηκαν για περίπου τέσσερις μήνες στο All Star Gyms της Στοκχόλμης, καμπ που προπονούνται οι κορυφαίοι. “Ήταν μια φοβερή εμπειρία γιατί είχαμε πολλούς αθλητές UFC όπως ο Γκούσταφσον, τα αδέρφια Τέιμουρ και άλλους δίπλα μας στην προπόνηση, κάτι που εύχομαι να το ζήσουν πολλοί”.
“Σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να χάσω αλλά μου έχει στοιχήσει”
Αναπόφευκτα η κουβέντα επιστρέφει στο mindset του αθλητή, αυτό ξεχωρίζει τον πρωταθλητή από τους υπόλοιπους. Ο Γιώργος Πιλίδης μπαίνει στη μάχη με την αυτοπεποίθηση πως δεν έχει αντίπαλο.
“Πριν μπω στον αγώνα σκέφτομαι όλους τους κόπους, τη δουλειά που έχω κάνει, δεν μπορώ να μπαίνω στην λογική ότι κάποιος μπορεί να με κερδίσει. Γιατί έχω κάνει ό,τι περνάει από το χέρι μου”. Η σκληρή δουλειά είναι η αθλητική αξία που αναγνωρίζει ως πολυτιμότερη και το μότο της ζωής του περιστρέφεται γύρω απ’ αυτό.
“Βέβαια αυτή η αυτοπεποίθηση κάποιες φορές που έχει βγει σε κακό, αφού έχω κάνει κάποια λάθη. Σκεφτόμουν ‘πώς να με κερδίσει εμένα αυτός, έχω κερδίσει καλύτερους’ κι εκεί το έχανα. Είναι ζήτημα εμπειρίας, μαθαίνεις μέσα από τις αποτυχίες. Εγώ μπήκα από τα 18 μου στην κατηγορία των ανδρών, κανονικά έπρεπε να κάνω άλλα δύο χρόνια εφήβων, δύο Under 23 και μετά να μπω στην ανδρική κατηγορία. Ήταν επιλογή του προπονητή μου”.
“Τα πάντα είναι 90% δουλειά και 10% ταλέντο”.
Αρχικά στο προολυμπιακό τουρνουά και – αν όλα πάνε κατ’ ευχήν – στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, ο Γιώργος Πιλίδης είναι αντιμέτωπος με την μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του. Να αποτινάξει από πάνω του το “χρυσό παιδί της πάλης” και να μείνει με το πρώτο συνθετικό. Χρυσός. Αν κάποιος μπορεί να σηκώσει τόσο ψηλά την ελληνική πάλη, είναι αυτός.
