Κορυφαίοι αθλητές, μεγάλες στιγμές, ιστορίες ηρωισμού που αποτέλεσαν αφορμές για χολιγουντιανές παραγωγές εκατομμυρίων.
Αυτή είναι η δεκάδα των καλύτερων (κατά τη γνώμη μας και με τυχαία σειρά) αγώνων μποξ στην ιστορία:
Lennox Lewis εναντίον Mike Tyson (2002)
Ήταν η τελευταία ευκαιρία του Iron Mike να διεκδικήσει τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, καθώς ήδη 35 ετών. Πριν τον αγώνα είχε δημιουργηθεί ήδη το απαραίτητο hype καθώς στη συνέντευξη τύπου ο Tyson είχε δαγκώσει το πόδι του Lewis. Κάτι που δεν βοήθησε ιδιαίτερα τον ίδιον, με τον «The Lion» Lennox να τον ρίχνει νοκ άουτ στον 8ο γύρο. Ο Tyson αποσύρθηκε από την ενεργό δράση την επόμενη χρονιά.
Joe Louis εναντίον Max Schmeling (1938)
Σε μια εποχή όπου το μποξ ήταν πραγματικός πόλεμος, αυτή είναι μια αντιπαλότητα που κινήθηκε στα όρια του θρύλου. Ο Γερμανός Schmeling είχε κερδίσει με νοκ άουτ μάλιστα τον «Brown Bomber» (όπως ήταν το παρατσούκλι του Joe Louis) το 1936. Ο (Αφροαμερικάνος) Louis ανέκαμψε, κέρδισε τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή αλλά αρνήθηκε να αναγνωρίσει τον εαυτό του σαν τέτοιο, πριν πρώτα πάρει τη ρεβάνς από τον Schmeling. Με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο να είναι σε εξέλιξη, η νέα τους μονομαχία απέκτησε τρομερά συμβολικό χαρακτήρα με τον Πρόεδρο Roosevelt να προσκαλεί τον Louis στον Λευκό Οίκο και να του λέει πως ο «πλανήτης χρειάζεται τις γροθιές σου για την δημοκρατία», την ίδια ώρα που ο Hitler επισκέπτονταν τον Schmeling στα αποδυτήρια. Στο κατάμεστο Yankee Stadium (σχεδόν 72.000 θεατές ανάμεσά τους και οι Clark Gable, Douglas Fairbanks, Gary Cooper, Gregory Peck και J. Edgar Hoover) στις 22 Ιουνίου του 1938 ο Louis διέλυσε τον Schmeling με ένα απίστευτο μπαράζ χτυπημάτων (31 πανίσχυρες γροθιές – νοκ άουτ στον 1ο γύρο) που άφησαν τον Γερμανό με σπασμένα πλευρά, τραυματισμένους σπόνδυλους και τσακισμένο σαγόνι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά μια μπουνιά στον φασισμό. Louis και Schmeling έγιναν φίλοι μετά τον πόλεμο.
George Foreman εναντίον Ron Lyle (1976)
Έχει μείνει στην ιστορία σαν ένας από τους καλύτερους του αθλήματος, όλων των εποχών. Αφού βρέθηκε αρκετές φορές στο έδαφος, ο Foreman βρήκε το κουράγιο, σηκώθηκε και κέρδισε. Μια ωδή στην ανθρώπινη θέληση.
Rocky Marciano εναντίον Joe Walcott (1952)
O «Jersey Joe» κατάφερε ακόμη και στα 38 του να είναι παγκόσμιος πρωταθλητής. Ο θρυλικός Rocky Marciano όμως τον ξάπλωσε με την περίφημη «Suzie Q» γροθιά στον 13ο γύρο. Ένα από τα πιο δυνατά και σκληρά χτυπήματα στην ιστορία του μποξ.
Mike Tyson εναντίον Buster Douglas (1990)
Ο Tyson ήταν αήττητος και το αδιαμφισβήτητο φαβορί στον αγώνα με τον James “Buster” Douglas στον αγώνα που έλαβε χώρα στις 11 Φεβρουαρίου του 1990 στο Τόκιο. Στα τελευταία δευτερόλεπτα του 8ου γύρου ο Tyson λίγο έλειψε να βγάλει νοκ άουτ τον Douglas, ο οποίος όμως κατάφερε τελικά να εξοντώσει τον «Iron Mike» με ένα πανίσχυρο uppercut στον 10ο γύρο. Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του αθλήματος, με το Sports Illustrated να φιλοξενεί στο εξώφυλλό του τον τίτλο «Rocky Lives!».
Larry Holmes εναντίον Ken Norton (1978)
Ο ανερχόμενος Holmes αντιμετώπιζε τον γνωστό και ως «Μαύρο Ηρακλή» και πρώην πεζοναύτη Norton. Μετά από 12 γύρους ακολούθησαν άλλοι 3, πραγματικής «σφαγής» για να κερδίσει στις λεπτομέρειες ο Holmes, προτού γίνει ένας από τους πιο μακροχρόνιους πρωταθλητές, με 48 σερί νίκες.
Riddick Bowe εναντίον Evander Holyfield (1992)
Το ημερολόγιο έδειχνε 13 Νοεμβρίου 1992, στο Λας Βέγκας, όταν ο «Big Daddy» Bowe θα αντιμετώπιζε τον αήττητο μέχρι τότε «Real Deal» Holyfield. Κάθε γύρος ήταν συναρπαστικός, με τον σχολιαστή Al Bernstein να φωνάζει στον 10ο πως «μόλις είδαμε έναν από τους πιο επικούς γύρους στην ιστορία της πυγμαχίας». Ο Bowe νίκησε τελικά τον Holyfield στον 11ο γύρο, πριν οι δυο μονομάχοι αγωνιστούν αντιμέτωποι για δυο ακόμη φορές τα επόμενα χρόνια (1-1 οι νίκες).
Muhammad Ali εναντίον George Foreman (1974)
«Rumble In The Jungle». Με αυτή την ονομασία έγινε και έμεινε γνωστή η αναμέτρηση που φιλοξενήθηκε στην Κινσάσα του Ζαΐρ, στις 30 Οκτωβρίου του 1974. Ο αήττητος πρωταθλητής Foreman αντιμετωπίζει τον πρώην πρωταθλητή Muhammad Ali, στον οποίο ελάχιστοι δίνουν πιθανότητες νίκης. O Ali όμως με ισχυρή αυτοπεποίθηση και χρησιμοποιώντας τη διάσημη τακτική του καταφέρνει να κερδίσει τον αγώνα.
Jack Dempsey εναντίον Luis Angel Fipro (1923)
Tα 4 πιο βίαια και εντυπωσιακά λεπτά στην ιστορία του μποξ. Τόσο διήρκησε ο αγώνας του Jack «Manassa Mauler» Dempsey και του Luis «Wild Bulls» Firpo. Από το πρώτο καμπανάκι ο πολύ επιθετικός πρωταθλητής Dempsey και ο Αργεντίνος διεκδικητής του τίτλου όρμησαν σαν ρινόκεροι ο ένας στον άλλον, προτού επικρατήσει τελικά ο Dempsey.
Muhammad Ali εναντίον Joe Frazier (1971/ 1974/ 1975)
Mια τιτάνια αθλητική τριλογία ή όπως έμεινε στην ιστορία «Ένα δράμα σε τρεις πράξεις».
8/3/1971
Διαφημίστηκε ως η «μάχη του αιώνα» στο εμβληματικό Madison Square Garden της Ο κάτοχος του τίτλου Frazier αντιμετώπιζε τον Ali, ο οποίος αγωνιζόταν για πρώτη φορά μετά τον αποκλεισμό του λόγω της άρνησής του να πολεμήσει στο Βιετνάμ. Ο «Smokin’ Joe» θα κερδίσει τον Ali στον 15ο γύρο, σε μια μονομαχία που παρακολούθησε 1 στους 10 ανθρώπους του πλανήτη – περισσότεροι ακόμη και από αυτούς που είδαν τις προσγειώσεις στη Σελήνη δυο χρόνια νωρίτερα.
28/1/1974
9 μήνες πριν το ιστορικό «Rumble in the Jungle» και 3 χρόνια μετά την προηγούμενη συνάντησή τους, Ali και Frazier, έρχονται αντιμέτωποι ξανά στο Madison Square Garden, στο Super Fight II. Αυτή τη φορά όμως νικητής ήταν ο κορυφαίος όλων των εποχών, καθώς είχε προετοιμαστεί σε τρομακτικό βαθμό για τη ρεβάνς, δίνοντας και ένα ρεσιτάλ τακτικής. Με το μεταξύ τους σκορ στο 1-1, όλα θα ξεκαθάριζαν στο περίφημο «The Thrilla in Manila».
1/10/1975
Στη Μανίλα των Φιλιππίνων, Ali και Frazier παίζουν για τρίτη και τελευταία φορά σε έναν από τους πιο εξαντλητικούς αγώνες που δόθηκαν ποτέ. Στον 14ο γύρο το πρόσωπο του Frazier ήταν τόσο πρησμένο που η εικόνα του τρόμαζε, ενώ δεν έβλεπε από το ένα μάτι. Ο προπονητής του Frazier ζητά να σταματήσει το «The Thrilla in Manila» πριν την έναρξη του 15ου γύρου και ο Ali κατακτά τη νίκη. Μετά από χρόνια ο ίδιος ο Muhammad Ali παραδέχτηκε πως βρισκόταν και ο ίδιος σε τόσο τραγική κατάσταση όσο ο Frazier, δίνοντας ωστόσο και τα εύσημα στον αντίπαλό του: «Είναι ένας πραγματικός πρωταθλητής. Τον χτύπησα με τόσο δυνατές γροθιές που θα μπορούσαν να ρίξουν τείχους».
